ॐ

.
నా లోలోపల నేనే

కాలిపోతూ కూలిపోతూ


అంతరంగ మతిసాంద్రం


నాకొక బాహ్యం లేదు

బాహ్యానికి నేను లేను


ఒక్కసారి ఫెటీల్మని


శూన్యంలోంచి సృష్టిలా

మౌనంలోంచి కవిత్వం
.

భిక్షాం దేహి!

.
ఇంట్లో పొయ్యి

చాన్నాళ్ళుగా రాజుకోలేదు


ఆకలి దహించేస్తోంది


ప్రతీ క్షణపు ముంగిట్లో

దీనంగా నిలబడి

"దేహీ!" అంటున్నాను...


పిడికెడు అనుభూతులనైనా

విదల్చడం లేదు


జీవితం ఎంత జాలిమాలినదయ్యింది!


జారి పోయే వట్టి మాటలు

గటగటా

గొంతుకలో నింపుకొని


ఏదోలా బతికేస్తున్నాను...
.

మిణుకు మిణుకు గురువులు

.
చీకట్లో ఎగురుతున్న

చిన్ని చిన్ని దీపాలు

వెలుగుతూ ఆరుతూ

ఆరుతూ వెలుగుతూ

ఒకోసారి ఇక్కడా... మరో సారి అక్కడా

ఏవో స్పష్టాస్పష్టమైన

కవితా పంక్తుల్లాగా

రాత్రి

నాతో ఏదో రహస్యంగా చెపుతున్నట్టు

ఆ సజీవ దీపాంకుర సమ్మోహన నర్తనం

నా అంతరాంతరాలలో

దాక్కున్న ఒక కాంతి కణం

తనూ రెక్కలు కట్టుకు ఎగరాలని

తపనపడిన ఆ క్షణం

నన్ను నేను మరోసారి

కొత్తగా కనుగొన్నాను!
.

ఓ విషాద నగరపు ప్రేమ కథ - ఒక పూర్తికాని అనువాదం

దీని ఇంగ్లీషు మూలం ఇక్కడ: http://disquietthoughts.blogspot.com/2008/09/sad-citys-sad-love.html

సుమారు ఏడాదిన్నరగా ప్రయత్నిస్తూ ఉంటే ఈ రూపానికి వచ్చింది.
ఇప్పటికి పూర్తయ్యిందని కాదు. ఎప్పటికీ పూర్తికాదని.

ఓ విషాద నగరపు ప్రేమ కథ
==================

అసలు మనం కలిసి కూర్చున్నదెక్కడ?

సముద్రపొడ్డున? వంతెన కింద?

కనీసం ఓ పార్కులో బెంచీ మీద?

ఊహూఁ...

అవును, ఏదో దురదృష్టం కమ్మినట్టు

మసకబారి జారిపోతున్న ఆ నదిని చూశాం

ఎక్కడో దూరంగా ఉందనుకున్నాం

జ్ఞాపకాల నిశ్శబ్దంలోకి సరస్సు జారుకుంటోందనీ

వంతెనలు కూలిపోతున్నాయనీ మనకి తెలుసు.

మనకసలు సముద్రమే లేదు

బిచ్చగాళ్ళకైనా ప్రేమికులకైనా,

అసలు మనం కలుసుకునే చోట బెంచీలే లేవు.


ఆకులు రాలడం, నది మరణించడం, మన ముఖాల పైపూత

గట్టిపడ్డం. అన్నీ మన కళ్ళముందే...

మన ప్రేమకి బలం లేదు తెలివీ లేదు.

అయినా ప్రేమించుకున్నాం,

నది మరణించినా సరస్సు మరపులోకి మాయమైనా.

వెన్నెలా

రాలిన ఆకుల రెపరెపలూ

ఏవీ లేక దిగాలుపడింది మన ప్రేమ.

అలా ఆ నది ధూళిలో

మన ప్రేమగీతం మరుగునపడిపోతే

హమ్మయ్యా! అయిపోయిందని హడావిడి వీడ్కోలు చెప్పేసుకున్నాం.


ప్రేమికులకూ బిచ్చగాళ్ళకూ

ఇంకా అక్కడ బెంచీలు లేవు.

సరస్సు కొండల్లోకి దూకేసింది,

ఆలోచిస్తే అదో మిస్టరీ.

మన ప్రేమని నిర్వచించిన ఆ నది

సముద్రాన్ని వెత్తుక్కుంటూ వెళ్ళిపోయింది.

పరస్పరం దాచుకున్న ఒక ఏదో బాధతో

పరాకుగా పారేసుకున్న మాటల నీడల్లో తచ్చాడుతూ

మూర్ఖుల్లాగా

నువ్వూ... నేనూ...

నల్ల మల్లెలు

నిన్న

హైవే మీద

వెన్నెల్లా మెరిసిపోతూ

అమ్మకానికి

రెండు మల్లెపూల గుత్తులు

రాత్రంతా

చీకటిని తాగీ తాగీ

తెల్లారేసరికల్లా

పాపం! నల్లబడిపోతాయ్

కవితాశిల్పం

.
పదునైన అక్షరాలతో చెక్కి చెక్కి అనవసర భావాలని తొలగించేస్తే, హృదయశిలలో దాగిన కవితాశిల్పం బయటపడుతుంది!
.

ఒక గzaల్

.
నాలోపల ఒక మేఘం చాన్నాళ్ళుగ కురుస్తోంది

ఉరుమూ మెరుపూ లేక మౌనంగా ద్రవిస్తోంది


ఒంటరిదేమో పాపం ఉండి ఉండి ఒకోసారి

తెరచాపల చేతులెత్తి నది రమ్మని పిలుస్తోంది


నెమ్మదిగా ఈ రాతిరి నా నిద్దురలోన దూరి

వెన్నెల కిరణం ఒక్కటి కలలేవో రచిస్తోంది


అది చిక్కని కవిత్వమే అచ్చంగా స్వప్నలిపీ!

అక్షరాక్షరమున, విను, నిశ్శబ్దం ధ్వనిస్తోంది
.